میرزا امان الله خان بختیاری

همان هر چه زرین به پیش اندر است    اگر طاس و جام است وگرمجمراست)فردوسی( 

 

یک برگ از این دفتر –  طاس طلا

 

  هوالله العزیز

قصیده   در   مدح    شاه    دینو   سرور انبیاء

کـند کلهـم ز قسم حـمــــد، خــدا ز نعـت پیـغمبر

نمائیم از دل و جـان، هر زمـان مداحــی حـیـدر

   درود بـی حـد و بـی مــرز، بــراولاد اطـهـارش        

که امـت را شدند هادی، خلایق را شدند رهــبـر!

بــدارم شیعیـه حــیـدر، زمـانی گــوش دل بامـن

حدیث معـتـبـر بشنـو کـه بـاشـد راویش بـــوذر

کـه یک روز جـناب مصطفی و مــرتضـی بـاهـم

دگــر بـار آمــدنـد مـنـزل ســرای سبـت پیغمـبـر

شـده در هجره ی زهـرا و زهـرا در پس پـرده

هــمـی مشغـول بــودی او بـذکــر خـالـق اکــبـر

که ناگـه گشت جـبـریـل امـیـن نازل درآن مـنـزل

بهمراهش یکی طاس عسل چون شهـد یا شکـر

مـطـلا از طــلا آن طـاس مـمـلـو ازعسـل بـــودی

کشیده برسرش یک موی بـاریکی ز سـر تا ســر

پس از تبلیغ وتکـریم خـداونـد، ایـن چنیـن گـفـتا

کـه یــا احــمــد بـــود ایـــن هــدیـه از جانـب داور

در آن هـنـگام آن سـالار دیــن، شــاهـنـشـه ابــرار

بلعل شـکــر افـشان گــفـت بـا یـاران نـیک اخـتــر

که ای حـضــارمیـبایـد کـه هــریک از شـما بـامـن

مـثـل آریـم بــر طـاس بـــر ایـن مــوی عسل انــدر

پسن آ نگه مـیـل سازد این عسل را نـور چشمانـم

که بـاشـد هـدیـه ای از جـانـب خـالـق جــان پـــرور

نــــمــــــودی رو بسـلـمـــان دادی بـوی فـــــرمـــان

کــه ای سلمان بـگـو اول مثـل را اندر این محـضر

زبـان بگـشـود سـلـمـان چـنـیـن گـفـتـا کـه یـا مـولا

بـود مهـمـان از ایـن طـاس طلا روشـن تـر و بهتـر

ولی از ایـن عـسـل شیرین تـر آمـد خـدمـت مهمان

رضـاء جوئـی مـهـمـان باشد از این مـوی نازک تر

پس آنگه مجتبی بگشود چـون غنچه دهـان خـود

مـثـل فــرمــود آن نـــور دو چــشــم سـاقـی کـوثــر

که ایمان هست از این طـاس طـلا روشنتر و بهتر

ولیکن لذت ایـمـان از ایـن شـهـد است شـیرین تر

چو ایـمـان را نـگـهـداری دم رفتن تو از شیطان

در آن دم حفظ ایـمان باشد از ایـن مـوی نـازک تر

بـسـان لالـه احــمـر زبــان بـگـشـود پس زهــــرا

اگـر از بـیـم دهـــر گویـم مثـالی چــون گـل احـمـر

پس از اذن پدر بگشود لب زهرا چنـیـن فرمود

بود عصمت از این طاس طلا روشن تـر و بهتر

که عصمت داری از این شهد شیرین تر بود،اما

نگه داری عصمـت باشد از ایـن مـوی نـازک تر

جـنـاب مـصـطـفـی آنگـاه صــادر شـد بشـاه دیـن

بـسـوی بـهـتـریـن و مـهتـرین اولـیـاء، حــیــــدر

که یا شیر خدا چون غنچه لب بگشا بیان فرمـا

مثل بر طاس  موی عـسـل همچون  درَ و گوهـر

عـلـی آن راکـب دلـدل زبان بـگـشـاد چـون بـلبـل

بگفت ای سرور کُل، علم، تنها هست افزون تر

ولیکن لـذت علمسـت از شـهـد عـسـل شـیریـن

عمل کردن بـعـلم خـود بـود از مـوی نـازک تـر

پـس آنـــگه اشـرف اولاد آدم ســرور عـالــــم

لب معجز بیان فرمود آن ساعت در آن محضر

بگفتا کافران را پند این معنی چـه مـی باشـد

کلام الله از این طاس طـلا روشن تـر و بهـتـر

ولـیکــن لــذت فــهــمــیــدن آیـــات قــــــرآنــی

هـزاران بارازاین شهد عسل شیرین تـر وبهتـر

عـمـل کــردن بـه عـمـوالات وورد جـمـلـه قـــرآن

از این موئی که براین طاس باشد هست نازک تر

در آن دم جـبــرئـیـل از جـانـب رب جــلیــل آمـــد

که یـااحـمـد تـامـل کــن کـه خــواهـد زد مثـل داور

بناگه هاتــفــی زد ایـن نـدا کـــی سـیـد مـــرســــل

بهشت مـن از ایـن طـاس طـلا روشـن تـر و بـهـتـر

ولــی در مــیــوه هایــش لـذت بـسیار مـی بـاشـــد

هزاران بـار از این شهد عسـل شـیریـن تـرو بهتـــر

ولـیــکـــن آفـــریـــدم در مـــیــان جـــنـــت  دوزخ

یکی پـل صـراطی کــو بــود زیـن مــوی نـازک تـر

بکـن گـریـان، حـسـیـن آن زمـان گـفـتـا که یا جـدا

نـفـرمــودی مــرا از چـه مـرخـص ای شــه انــور

کـه کـویـم مـثـلـی بـر طـاس بـر موی عسل اکنون

مـگـر مـن نـیـسـتـم نــور دو چـشـم سـاقـی کـوثــر

رسول الله بفرمـودش کـه ای نـور دو چـشـم مـن

بـفـرمـود ای حـسیـن نـازنـیـن، ای خـلـق را رهبر!

بـگـفـت ای جـــــد بـخـون غلـطـیـدنـم در راه داور

هزاران بار از این شهد عسل شـیـرین تر بـهـتـر

شـکـایت ها نـمودن صـبـر کـردن بـر مـصـیبت ها

از این موئی که بر این طاس باشد هست نازکـتـر

نـدانـم شـیـعـیـان شـاه شـهـیـدان انـدر آن سـاعـت

نـمـوده یـاد قــاسـم یـاد عـبــاس وعـــلـی اکــبـر

کجـا بـودی رســول الله بـدشـت کــــربـلا آن دم

که بـهـر کشـتـن اولاد حـیـدر جـمـع شـد لـشــکـر

کجــا بــود فـاطــمـه انــد زمـیـن کــربــلا یـــاران

ربـودنـد از سـر کلـثوم و زیـنــب چـادر و معـجر

خــداونــدا بـحــق شــاه مـــردان ســیـد بــطــحی

 بـبـخـشـا جــرم جـمـلـه شیعیان درعرصۀ محشر

 

تمام شد

میرزا امان الله خان  بختیاری (مدملیل) سنه 1327 / ق

 

 

 

نظرات شما عزیزان: